Onze zoon: KILIAN KNOBEN !
Dagboek van onze Kilian

24/08/2008 - De Geboorte:
Het heeft even geduurd, maar hier ben ik dan toch! Mama werd af en toe wanhopig. “Ik word de eerste vrouw, waar de baby blijft zitten”, hoorde ik haar zeggen met een diepe zucht. Maar ik vond het nog wel goed daarbinnen bij mama. Gezellig in dat warme hol. Mama had al acht dagen geleden op me geteld, toen ik eens goed uithaalde met mijn rechtervoet. “Mama, ik kom eraan!”, joelde ik. Maar ze hoorde me niet. Ze gilde alleen maar: “Pascal, kom snel, de vliezen zijn gebroken!” Ik merkte hoe langzaam mijn zwembad leegliep. Het werd opeens kouder om me heen. Nee, dit hol moest ik verlaten. Maar waar moest ik naartoe? Terwijl ik mama hoorde kreunen en steunen zag ik een opening, die steeds groter werd. Er kwam steeds meer licht in het hol en ineens wist ik waar ik naartoe moest. Mama wees me de weg. Ze maakte vreselijke geluiden. Had ze pijn? Ik hoorde papa ook: “Kom op, je doet het goed”. Ik wilde door het gat kruipen, maar wist niet goed hoe. Mijn hoofd paste niet, het bleef steeds steken. Nee, ik zou het anders moeten proberen. Als ik mijn hoofd nu eens zou draaien, de achterkant eerst eruit. Oei, niet zo makkelijk. Ik geef het op. Maar dat wilt mama niet. De opening wordt nog groter en ik voel iets op mijn hoofd. Er zuigt iets aan me. Vervelend, maar ik zie wel steeds meer licht. De uitgang kan niet meer ver zijn. Ja, ik ben er! Of toch niet? Geen warm hol meer, maar een grote ruimte zie ik om me heen. Waar blijven mijn armen en benen nu? Oh jee, ik wist niet dat mijn schouders zo breed waren. Maar de man die mij vasthoudt met de toiletontstopper, helpt me. Hij verlost me uit deze benarde positie. Even later lig ik boven op mama´s buik. Zweetdruppels op haar voorhoofd en een gebarsten lip. Niet moeders mooiste, maar ze lacht ontzettend lief naar me. Ze ziet er gelukkig uit! Net als de emotionele man naast haar bed. Hij knipt het witte touw aan mijn navel door. Nu ben ik echt terecht gekomen in een nieuwe wereld. Wat zal ik hier allemaal beleven? Het spannende avontuur begint…………


24/08/2008 - Eerste Momenten:
“Half twee” roepen de mensen om me heen. Het tijdstip van mijn geboorte, begrijp ik. Dan een andere enthousiaste gil: “Een jongen, we hebben een zoon!” Het is papa, die de ontdekking doet. Hij heeft glazige ogen. Iedereen rond het bed is benieuwd naar de naam. “Kilian, zijn naam is Kilian”, zegt mama zonder aarzelen. Ze is ineens weer helemaal bij positieven. En papa knikt trots. Deze naam hebben ze speciaal voor mij uitgekozen. Er zijn verschillende betekenissen aan verbonden. Of ik nu een “man van de kerk”, dan wel een “strijder” word, belangrijk is dat deze naam mooi klinkt. Mijn grote zus Nikki zal vaak in één adem genoemd worden: “Nikki, Kilian, eten komen”. Jawel, deze namen passen wel samen. Maar hoe is het om met de naam Kilian door het leven te gaan? De mail van ene Kilian in het land geeft enthousiast antwoord op deze vraag van papa. Het is een unieke naam en wordt daarom goed onthouden; deze jongen is blij een Kilian te zijn. Hij refereert meteen naar een heldenverhaal op internet. (zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Kilian) Papa en mama hebben veel aandacht besteed aan mijn naam, dat is duidelijk. Zeker de laatste zware weken, waarin twee dierbare mensen in hun omgeving zijn overleden, hebben de doorslag gegeven. Kilian mag dan wel strijdbaar zijn, de kracht die hierin schuilgaat, hebben ze ook wel nodig gehad om deze grote verliezen samen door te komen en mij op de wereld te zetten. Perfecte naam dus! En in mijn doopnamen leven mijn opa Piet en tante Kitty verder.

Mama ligt nog even in de beugels, met naald en draad wordt de kleine verwijding weer aan elkaar genaaid. Ik word lekker gewassen en aangekleed. Mama wilt ook een lekkere douche, maar ze moet nog even wachten. Eerst mag ik van haar melk proeven. Een goed uur later komt mama toch ook lekker fris onder de douche uit. Heerlijk, voor de eerste keer samen bij papa en mama. Kopje koffie of thee, beschuit met blauwe muisjes, we worden wel verwend door de zusters. Dan verschijnt nog iemand aan mama´s bed. “Dit is je oma”, zegt papa. Oma lacht naar me: “Wat een mooi menneke!”. Het is liefde op het eerste gezicht. Ik vind haar geweldig. Als ze weer naar huis vertrekt, gaat ook papa weg. Opnieuw ben ik alleen met mama, maar nu kan ik haar wel zien. Moe probeert ze te slapen. Het lukt niet echt, steeds weer opent ze haar ogen en kijkt ze naar mij. Ze zal goed voor me zorgen. Drie uur na mijn geboorte heb ik een eigen website. Papa kon geen rust vinden, voordat hij mij trots aan de wereld had voorgesteld. Hij zal ook goed voor me zorgen.


24/08/2008 - Een zondagskind:
Het was donker toen ik geboren werd. Maar na enkele uren komt buiten de zon op en breekt de dag aan. De dag dat ik geboren ben, een zondag. Ik ben een zondagskind! Mama ligt nog in bed, maar is al druk in de weer met haar telefoon. Iedereen mag het horen: een zondagskind is geboren! Ze kijkt geregeld op de klok en vraagt zich af of het nog niet te vroeg is om dit grote nieuws te verspreiden. Sommige mensen slapen nog, zeker op deze rustdag. Maar om 6.30uur kan ze niet meer wachten om Nikki te vertellen dat ze een broertje heeft gekregen. “Fijn mama, ik wil snel komen kijken, maar ben nu nog een beetje moe.” Ook voor mijn grote zus toch nog wat vroeg dus. Maar enkele uurtjes later staat ze aan mijn bedje in het ziekenhuis. Samen met oma liep ze blindelings de lange gangen door naar de kraamafdeling. Ze had me gevonden in dit doolhof, oma had haar gevolgd. Mama is blij om haar dochter te zien en wijst naar mij. “Dit is je broertje Kilian!” Ik zie haar dichterbij komen. Donkerblonde lange haren, enkele sproetjes en een lieve lach, mijn zus Nikki. Ze wijkt niet van mijn zijde en blijft over mijn wang wrijven. Nu al houdt ze me goed in de gaten. Ik vind haar geweldig! Net als onze oma, een doorgewinterde grootmoeder. “Wat een mooie jongen, dat is het lange wachten wel waard geweest”. Een wijze vrouw, door het leven gevormd. Ze heeft een tevreden uitdrukking op haar gezicht. Als de dokter geweest is, mag ik met mama en papa naar huis. Heerlijk, kan ik eindelijk zien waar al die geluiden vandaan komen. Die geluiden die ik bij mama in de buik altijd hoorde. Haar stem ken ik natuurlijk al goed, maar ook de andere stemmen heb ik vaker gehoord. Haar broers en zussen met familie, de zus en schoonbroer van papa, mijn oma´s, allemaal mensen om me heen, die ik al eens gehoord heb! Ze komen speciaal naar mij kijken. Wauw! Sommigen hebben zelfs een cadeautje voor me meegebracht. Ik lig in de wieg bij mama op bed en iedereen lacht vrolijk naar mij. Ik voel me welkom in deze wereld. Dit zondagskind is gelukkig!


31/08/2008 - De Kraamweek:
Net uit het ziekenhuis en al zo´n welkom. Het was duidelijk dat ze op me hadden gewacht. Er is een kamer voor mij gemaakt: roomwitte en mokkabruine tinten om me heen, blank houten kast en bed met knuffelbeer. Op de commode ligt een pop in spijkerstof en gekleurde knoopjes. “Heb ik speciaal voor jou gemaakt”, zegt mijn grote zus. Lief van haar! Op de muur begroeten Balou, de beer en Mogli uit Jungelebook me. In bonte kleuren heeft mama de verf vrolijk uitgestreken, een echte muurschildering! Hier zal ik me zeker thuis voelen. Maar voorlopig mag ik nog lekker bij papa en mama zijn. Op hun slaapkamer is mijn wiegje gespreid. “Net Mozes in het mandje”, glimlacht oma Knoben. Laat ze maar lachen, hier is het fijn bij mama. Af en toe gaat papa naar beneden om eten voor mama te halen. Ook is er een verpleegster die goed voor ons zorgt. Ze doet papa voor hoe ik het liefst gedragen wordt, hoe het truitje over mijn hoofd moet en hoe hij mij schoon moet wassen in badje. Hij leert snel. Soms aait ze me over het bolletje. “Jij bent een kanjer”, zegt ze dan. Papa glundert dan weer naar mama. Ik denk dat ze dit graag horen. Na enkele dagen voel ik me wat zwakjes. Ik heb niet veel gegeten de afgelopen dagen. Bij mama in de buik kon ik goed smullen, maar nu is het minder. De eerste dag was ik nog wat misselijk van al dat water rondom me. Ik moest ook wennen aan deze grote wereld om me heen. Het was even zoeken naar een nieuwe voedselbron. Maar ook daar heeft de verpleegster me mee geholpen. Ze bracht de tepel van mama naar mijn mond, zodat ik goed kon drinken. Nu ik bijna een week oud ben, weet ik zelf hoe het moet. Ik groei opnieuw en de verloskundige kijkt tevreden bij het wegen. “Kilian heeft het goed gedaan!” Ook is de gele kleur op mijn gelaat verdwenen. Ze hadden mijn wieg voor het raam gezet, zodat ik lekker van de zon kon genieten. Inmiddels heb ik al vele stemmen gehoord en vele gezichten gezien. Familie, vrienden en bekenden van papa en mama komen me bewonderen. Boven de wieg hoor ik het slurpen en knarsen. Ze drinken een kop koffie en eten beschuit met blauwe en witte muisjes. Mama pakt ondertussen de cadeau´s uit. Een truitje en broekje voor in de lente, een blokkendoos, een eendje om in bad mee te spelen; allemaal voor mij. Soms nemen ze ook iets voor mijn grote zus mee. Dan verschijnt een glimlach op haar gezicht. Oma Knoben is helemaal geweldig. Zij heeft zondag een grote witte mand vol pakjes meegenomen. Op elk pakje staat een nummer. Elke dag mag Nikki voor mij een cadeau uitpakken en dat elf dagen lang. Fijn zo´n Superoma! Iedere dag komt ze kijken of ik gegroeid ben. Ze is mijn allergrootste fan! En ik die van haar!


31/08/2008 - Eerste test:
Ik word wel verwend die eerste dagen. Papa en mama zijn altijd in de buurt en ook mijn grote zus komt na school meteen naar me toe. Ze aait graag over mijn wang. Lief hoor! De verpleegster zorgt ervoor dat alles goed verloopt. Op het einde van de week komt ze met een vrouw aanzetten, die mijn oren nakijkt. Ze stopt er draadjes in. Ojee, wat is dat? Een keihard piepgeluid toetert in mijn oren. De vrouw knikt tevreden. Ze vindt het goed dat ik zo schrik. “Horen kan die, maar ik geef geen garantie dat ie ook zal luisteren”, lacht ze naar mama. Ik ben geslaagd voor mijn eerste test. Een goed begin is het halve werk!


31/08/2008 - Bezoek aan opa´s:
Buiten schijnt af en toe nog een zonnetje. Papa en mama willen dolgraag eens met mij erop uit. Zeker mama heeft al een tijd geen gezonde buitenlucht genoten. Mijn beide oma´s die op bezoek zijn, lopen mee achter de wandelwagen. Allemaal even trots en papa legt het vast op camera. We gaan richting kerkhof, waar mijn opa al heel wat jaren ligt. Zelfs mijn grote zus heeft hem nooit gekend. Mama wil me aan hem voorstellen. Ze zet een plantje met mijn foto op zijn graf; ik in mijn oranje truitje. Zal hij blij met me zijn? Mama is moe als we weer voor de deur staan. Voor vandaag genoeg gewandeld. Maar morgen gaan we naar mijn andere opa, de papa van mijn papa. Hij heeft mij nog zien groeien in mama´s buik en was blij met mijn komst. Samen met oma Knoben maakte hij plannen; samen achter de kinderwagen, op de fiets, voetballen,… Hij zag het allemaal al gebeuren. Met Nikki was hij laatst nog naar de schaapjes gaan kijken. Het was een echte opa! Nikki was dol op hem. Ze bracht hem wel eens een wafel mee uit de stad. Hij was druk bezig met werkzaamheden in ons huis; zaagde planken voor haar bedstee. Ja, mijn grote zus slaapt in een hele mooie blauwe bedstee, die hij gemaakt heeft. Daarna is hij aan mijn kamer begonnen, waarvan hij het plafond een roomwitte kleur heeft gegeven. Helaas heeft hij het niet kunnen afmaken. Ik weet zeker dat het mooi was geworden. Hij zou trots zijn, ook op mij. Hij zou samen met oma iedere dag aan mijn wieg staan. En nu moet ik hem gaan bezoeken op de begraafplaats tussen de bomen. Papa zet het plantje met mijn foto op zijn graf om kennis te maken. Ik had toch veel liever veilig in zijn armen gelegen. Mijn naam staat in takjes geschreven, maar die wist opa al. Papa en mama hebben het hem laten weten, toen hij naar de hemel is gegaan. De hele familie ken ik nu, enkel tante Kitty heb ik nog niet bezocht. Het zusje van mama heeft wel nog een cadeautje voor me uitgezocht, maar is het niet meer komen brengen. Ook zij is in de hemel. Opa Piet en tante Kitty hadden mij moeten komen bewonderen in mijn wieg. Maar nu moet ik hen gaan begroeten. Triest eigenlijk! Ik zal het moeten doen met de verhalen van papa en mama. En die zijn nu al bijzonder. Piet was een lieve opa en Kitty een geweldige tante geweest. Zo heeft mijn grote zus de mooie verhalen van mijn opa Pierre altijd gehoord. Ik zal deze bijzondere mensen enkel leren kennen uit de verhalen.


31/08/2008 - Oei, ik groei!:
Mama zorgt goed voor mij. Ik doe mijn mond open en bijna meteen proef ik haar melk. Ik hoef nog niet eens zo hard te schreeuwen. Ze weet precies wat ik wil. Om te zien of ik ook echt groei, zijn papa en mama met mij naar het bureau gelopen. Papa kleedde me uit en legde me op de weegschaal. “Prima, je doet het goed, jongen!” Ik was zomaar ineens een halve kilo aangekomen. En dat binnen drie weken na mijn geboorte. Mama krijgt een compliment. Ze heeft goede roomvolle melk. Lachend kijkt ze papa aan: “Zal wel van al die ijsjes zijn!” Bof ik even.


31/08/2008 - Mijn eerste vriendin:
Jullie zullen het niet geloven, maar ik heb al een vriendin. Ze is laatst op bezoek geweest. En schreeuwen dat ze kan! Ik wist eerst niet wat ik hoorde. Ze lag naast me in de box en zette haar keel open. Ik was meteen wakker. Alle vrouwen willen aandacht. Groot gelijk, want deze dame was beeldschoon. En ik, van het mannelijk geslacht, zou weer te lui zijn om haar een blik waardig te keuren. Nee, ik ben blij dat ze me de ogen opende. Ze had een mooie bos zwarte haren, net als ikke, lekkere wangetjes en mooie donkere ogen. Als papa en mama niet keken, gaf ik haar snel een knipoog. Ik denk dat ze het wel fijn vond, want ze lachte soms naar me. Schreeuwen deed ze niet meer. Ik wil haar zeker nog eens zien, we hebben binnenkort weer wat afgesproken. Ze is twee weken ouder, maar heeft een tengere gestalte. Het is een lekker poppetje, mijn Floortje!

Gemaakt door Mama!